SINISTER: listopada 2015

Dedykacja dla Aleksandry P.♥ - dziękuję promyczku, jak zdam wszystkie ezgaminy i maturę to w euforii aż jebnę Ci taką speszyl amatorską wydrukowaną przeze mnie książkę i Ci wyślę, oki? :D

..Nawet wtedy, gdy emocje wezmą górę po raz setny

Słowa jak żyletki znów rozetną temat przeszły

Znasz to do perfekcji teraz ranią wszystkie gesty

Chcę być Twoim opatrunkiem nawet najgłębszych ran ciętych''

*oczami Julie*

- Ja wiem, Hazz, powinnam była od razu dać ci znać, a nie zwlekać, mieszać w to Julie, czekać do poważniejszego momentu, kiedy nie będę miała już innego wyjścia… - na dźwięk swojego imienia, padającego z ust Gemmy, zamarłam.

Przez cały ten czas kiedy tu jechaliśmy, męczyły mnie coraz większe wyrzuty sumienia, przerastające nawet ból, który sprawiły mi słowa Harry`ego sprzed kilku godzin.

A teraz, wygląda na to, że będę musiała stanąć twarzą w twarz z prawdą.

- Julie? - aż drgnęłam. Głos Harry`ego wręcz mnie zabolał. Ale nie tak, jak jego zdezorientowane spojrzenie padające na mnie,

I przerażony wzrok Gemmy, która nawet nie miała pojęcia, że mnie, uh, wydała.

Cholera.

- Ja… - urwała przerażona Gemma, zdając sobie w jednej chwili sprawę, że nie powiedziałam nic Harry`emu.

Serce biło mi jak oszalałe. Wdech, wydech. Muszę się z tym zmierzyć, nie mogę udawać, że nic się nie stało.

Harry w dalszym ciągu patrzył niezrozumiale to na mnie, to na Gemmę.

- Mam na myśli, że musiała z tobą przyjeżdżać, pewnie ma dużo na głowie i… I… - zaczęła się plątać dziewczyna, chcąc jeszcze jakoś z tego wybrnąć.

Ale to nie ma sensu. Kłamanie w takich sprawach nie jest dla mnie. Za bardzo by mnie to męczyło.

- Nie, Gem. – przerwałam jej, zbierając się w końcu na odwagę. Głos odmawiał mi posłuszeństwa, ale nie mogę się teraz wycofać. – Chodzi o to Harry… - zawiesiłam się na chwilę, zastanawiając się czy jest cokolwiek, co mogę powiedzieć oprócz prawdy, co sprawi że nie poczuje się zraniony.

Spojrzał na mnie ponaglającym wzrokiem.

Nie, nie ma takiej rzeczy.

- Gemma powiedziała mi już wcześniej o tym, że wasz tata jest w szpitalu. – powiedziałam na wydechu.

Bałam się na niego spojrzeć. Gdy przez kilka cholernie długich chwil, nie usłyszałam jego reakcji, odważyłam się na niego popatrzeć.

Patrzył tylko na mnie, wyraźnie nie wiedząc co powiedzieć i jak się zachować.

Jedyne na co miałam ochotę w tym momencie to zniknąć.

Na jego miejscu byłabym cholernie zła i urażona. Kurwa mać.

Jak zwykle chcę dobrze, a wychodzi źle.

- Harry… - zaczęłam, ale w tym momencie mi przerwał.

- To prawda? – zapytał Gemmy, odwracając się do niej, tym samym do mnie plecami.

- Ja… Tak… Nie denerwuj się, Hazz, nie wiedziałam co zrobić… - zaczęła się tłumaczyć dziewczyna, ale i jej Harry przerwał.

- Może po prostu mi powiedzieć? – syknął chłopak, na co aż mnie ścisnęło w środku.

Jest zły i urażony. Brwo, Julie.

- Wiem, Harry,przepraszam, nie bądź zły…- poczęła dalej się tłumaczyć ze łzami w oczach, ale brunet po raz kolejny jej przerwał.

- Mam nie być zły? – podniósł nieco głos, przez co poczułam się jeszcze gorzej. – Nie jestem zły, Gemma. Jestem rozczarowany. – powiedział z żalem.

Odwrócił się nagle w moją stronę i spojrzał na mnie, przez co poczułam się okropnie.

- Dziękuję kochanie, że mi powiedziałaś, że mój ojciec leży w szpitalu od kilku miesięcy. – powiedział rozżalony. Nie wściekły, nie mówił wrednym tonem. Ale po prostu rozżalonym.

Chciałam już coś powiedzieć, ale uprzedziła mnie Gemma:

- To nie wina Julie, sama ją uprosiłam, żeby nic ci nie mówiła, chciałam zrobić to sama… - tym razem także nie dane było jej dokończyć.

- Ale nie zrobiłaś. Zresztą tak samo jak twoja lojalna kumpela. – zacisnęłam zęby.

Cholera, wyszło jeszcze gorzej niż się spodziewałam.

- Harry… - zaczęłam, chcąc zrobić cokolwiek, powiedzieć cokolwiek, mimo że miałam cholerną pustkę w głowie.

Chłopak pokręcił tylko głową i nawet na mnie nie patrząc, ruszył szybkim krokiem przed siebie.

Mimo, że nawet nie wiedziałam co powinnam powiedziec w takiej sytuacji, od czego zacząć, jak przepraszać, od razu za nim podążyłam.

Gemma zatrzymała mnie wpół kroku, patrząc na mnie przerażonym wzrokiem.

- Przepraszam, Julie. – niemalże wyszeptała. Ale tak okrutnie jak to zabrzmi, tak nie zależało mi na jej przeprosinach. Zależało mi tylko na tym, żeby wyjaśnić wszystko Harry`emu.

Nie umiem nie czuć się winna, kiedy wiem, że zrobiłam coś co go uraziło.

Szkoda, że on tak nie ma.

Nie wierzę, że o tym pomyślałam.

- Harry! – zawołałam za znikającą w wyjściu ze szpitala sylwetką bruneta.

Nie reagował na moje wołania. Wyszłam szybko zaraz za nim.

Szedł na parking, w stronę auta.

Zamierza wracać do domu?

- Harry! – zawołałam ponownie, ale zignorował mnie. Przyśpieszyłam.

Otworzył drzwi po stronie pasażera i sięgnął, chyba do schowka.

W tym samym momencie w końcu znalazłam się obok niego, dotykając jego ramienia.

Wyprostował się, trzymając w dłoni paczę papierosów, co mnie zdziwiło, bo nie widziałam go palącego papierosy zbyt częstwo. Właściwie, niemal wcale.

- Co ty robisz? – zapytałam głupio, ale byłam zbyt zaskoczona.

- No nie wiem, przypuszczam, że palę. – odparł zgryźliwym tonem, czym standardowo, mimo że czuję się winna, wkurzył mnie.

- I niby od kiedy ty palisz? – spojrzałam na niego krytycznie.

- Od jakichś sześciu sekund. – warknął, czym jeszcze bardziej mnie zirytował.

- Możesz przestać się tak zachowywać?! – zapytałam zdenerwowana.

- Jak?! – podniósł głos. – Jak chcesz żebym się zachowywał? Mam udawać, że zajebiście się czuję z tym, że Gemma ukrywała przede mną fakt, że ojciec jest chory, a ty też postanowiłaś mi o tym nie wspominać? – zawołał sfrustrowany, przez co ja spuściłam nieco z tonu.

Okej, to ja jestem tutaj winna, ale na litość boską, mam wyrzuty sumienia.

- Wiem, Harry, że cię to zabolało, że powinnam była ci powiedzieć, ja to wszystko wiem, okej? – spojrzałam na niego błagalnie – I przepraszam, zrobiłam błąd, ale sądziłam, że robię dobrze…

- Nie mówiąc mi, że mój ojciec jest w szpitalu, chory na serce? – wtrącił rozgoryczony i zaciągnął się.

Kiedy do niego dotrze, że naprawdę chciałam dobrze i jest mi przykro?

Kiedy dotrze do niego, że przepraszam?

- Przepraszam. Nie chciałam cię zranić, myślałam, ze Gemma ci powie szybciej i w końcu było za późno… - tłumaczyłam się.

Naprawdę chciałam, żeby zrozumiał, że wiem że go zawiodłam. Ale nie miałam złych intencji.

- Mogłaś mi powiedzieć jeszcze dzisiaj w domu. – powiedział z wyrzutem.

Od jakichś trzech godzin czuję się jak gówno przez to, że mu nie powiedziałam, a teraz on tylko to nakręca. WIEM, że zrobiłam źle.

- Bałam się. – westchnęłam.

- Czego? – spojrzał na mnie.

- Właśnie takiej reakcji. – powiedziałam szczerze. – Naprawdę chciałam dobrze Harry, myślałam że Gemma powie ci szybciej…

- Dziwisz mi się, do cholery? – przerwał mi. – Jak mam się czuć?

Zaczynała we mnie wzbierać złość. Usiłuję go przeprosić przez cały czas, a on zdaje się w ogóle nie słuchać.

Nie bagatelizuję tego, wiem, że powinnam była mu powiedzieć. Wiem, że jest na mnie wściekły, ale do cholery co mam jeszcze zrobić?

Paść przed nim na kolana i błagać o przebaczenie?

- Naprawdę przepraszam, Harry. Gemma mnie prosiła, żebym nic nie mówiła i obiecała, że ci powie, więc milczałam. – mam wrażenie co drugie moje słowo to ,,przepraszam”.

- Polegam na tobie, Julie, do cholery! Nie możesz w takich ważnych sprawach milczeć i zgadywać się z kimś innym, nawet jeśli to moja siostra! – zawołał, rzucając ze złością niedopalonego papierosa na ziemię.

- I mówi to ten, który postanowił zmówić się za moimi plecami z moim ojcem i też mi nie mówić o pewnych sprawach. – warknęłam nagle, właściwie sama nie wiem czemu.

W sumie wiem. Bo niesamowicie denerwuje i jednocześnie najzwyczajniej w świecie boli mnie to, że ja staram się go przeprosić, liczę się z jego uczuciami, przyznaję się do błędu, a gdy to on ukrywał prawdę przede mną odnośnie Samanthy i mojego taty, stawiając mnie przed faktem dokonanym, zbagatelizował wszystko, uznał że histeryzuję, przesadzam i jeszcze musiałam się pogodzić z tym co zrobił.

A ja się przed nim płaszczę i przepraszam, a on w dalszym ciągu traktuje mnie w ten sposób?

- Kurwa mać, Julie! – zawołał wręcz rozwścieczony. – To jest zupełnie inna sprawa, tu chodzi o zdrowie mojego ojca, a nie o to, że twój ojciec ma nową dziewczynę!

- Ale zachowałeś się dokładnie tak jak ja! Z tą różnicą, że ja się przyznaję do błędu i przepraszam, a ty stwierdziłeś, że przesadzam i zachowuję się jak dziecko! – wyrzuciłam mu.

- Bo tak to wyglądało! I nie porównuj takiej błahostki do zagrożenia czyjegoś życia, bo to jest już niesamowicie dziecinne zachowanie. – wytknął.

- Harry, do cholery nie mówię o tej sytuacji, mówię o fakcie, że bagatelizujesz każdą sytuację, kiedy coś co zrobisz mnie zaboli i nie przejmujesz się zbytnio głupimi przeprosinami, muszę to zaakceptować i już! A kiedy to ja popełnię błąd, to szanuję twoje uczucia i przepraszam, a ty i tak jesteś wściekły i tylko się na mnie wydzierasz! – nawet nie zauważyłam kiedy wszystkie moje emocje wymknęły mi się spod kontroli i kiedy z przepraszania i wyrzutów sumienia, przeszłam do wściekłości i żalu.

- Nie jestem jedyną osobą, która wydziera się na tym cholernym parkingu! – warknął.

- Pieprzę to, Harry! – syknęłam. – Ale zastanów się, jak ja mam się czuć z tym, że ty masz prawo popełnić milion błędów i ja muszę ci je wybaczać niemalże od razu, ale kiedy to ja coś zrobię, to nie da się do ciebie dotrzeć!

- Boże, twoje podejście do wszystkiego jest takie cholernie pokręcone… - westchnął sfrustrowany.

- Cóż, może nie tylko moja miłość jest chujowa. – powiedziałam po chwili, spokojniejszym tonem.

Tak, zdecydowanie nie panuję nad moimi emocjami. Słowa same ze mnie wylatują, uwalniając wszystko, co we mnie do tej pory siedziało.

Cóż, w każdym razie jego słowa mnie uraziły, mimo że niezbyt chciałam się do tego przyznać, nawet sama przed sobą.

Nawet jeśli jestem świadoma tego, że może i moja miłość i to co mogę zaoferować Harry`emu, nie jest najlepsze na świecie, ale nadal to wypowiedziane głośno w taki sposób i w takich okolicznościach bolało i to bardzo.

Smutne.

Na moje słowa, jego wyraz twarzy momentalnie złagodniał i zrobił krok w moją stronę. Ja natomiast szybko uciekłam wzrokiem w dół.

Wstyd mi teraz za to, że to powiedziałam i dałam po sobie poznać, ze nadal o tym myślę i nadal mnie to boli.

Chyba jednak lepiej było, jak powstrzymywałam się od otwartych deklaracji odnośnie moich uczuć. Niezależnie czy tych pozytywnych, czy tych przykrych.

- Julie, naprawdę tak nie myślę, przysięgam. – podszedł jeszcze bliżej, kładąc mi dłoń na policzku, ale tylko się wzdrygnęłam.

Czuję się, jakbym zaraz miała się rozpłakać a to ostatnie czego chcę.

- Cokolwiek, Harry. – mruknęłam.

- Wiesz, że tak nie jest Julie. – powiedział cicho. – Powiedziałem to w złości, totalnie bezmyślnie.

Nie odpowiedziałam wcale.

Jak to jest w ogóle możliwe, że w jednej chwili krzyczymy na siebie i się kłócimy, a w drugiej…

Jak?

- Julie. – powiedział, zmuszając mnie, bym na niego popatrzyła. W chwili kiedy spojrzał mi w oczy, wszystko puściło. A jednocześnie jeszcze bardziej wezbrało, wszystko odczuwałam naraz. Ale w inny sposób.

Nawet nie umiem opisać tego, co czuję w każdej pojedynczej chwili z Harry`m.

Nie nadążam nad zmianami mojego nastroju, myśli…

Głupieję.

- Przepraszam, że to powiedziałem. Zależy mi na tobie, jak na nikim innym. Twoje uczucia do mnie, niezależnie czy dobre, czy złe, cholernie się dla mnie liczą. – mówił powoli, patrząc mi w oczy.

Czuję się totalnie rozbita emocjonalnie. Z jednej strony jestem nadal niepewna co do jego prawdomówności, co do tego, ile warte jest to co mogę mu od siebie dać.

- Julie, kocham Cię. – powiedział pewnie, nadal patrząc mi w oczy, przez co poczułam napływające łzy, a moje serce zabiło szybciej. – I nigdy celowo cię nie zranię. Wszystko co robię, robię z myślą o tobie. I jeżeli już, to moja miłość może być chujowa, bo kocham cię jak pojebany, a i tak cię ranię, mimo że cholernie na to nie zasługujesz. – na te słowa automatycznie zaczęłam kręcić głową.

Tak, w głębi duszy mam mu za złe niektóre jego niesprawiedliwe zachowania, ale to nie zmienia faktu, że… go kocham.

- I cholera – westchnął sfrustrowany – przepraszam, że odczuwasz to tak, że nie obchodzą mnie twoje uczucia. Przepraszam. – powiedział szczerze.

- Ja też przepraszam. – głos odmówił mi posłuszeństwa i zamienił się w szept. – Za to, że nic ci nie powiedziałam.

Westchnął ciężko.

- Już dobrze, Julie. – powiedział cicho i mnie przytulił.

Wtuliłam się w jego ciało, z uczuciem ulgi.

- Proszę, Julie, od teraz mówmy sobie szczerze o wszystkim co nas dotyczy, dobrze? - powiedział.

- Dobrze. – mruknęłam i wtuliłam się w niego mocniej.

Miejmy nadzieję, że to zadziała.

- Powinniśmy wracać. – przypomniałam mu po chwili, mimo że nie chciałam go puszczać. Najchętniej tkwiłabym tak w jego ramionach na tym cholernym parkingu w nieskończoność.

Nie zareagował jednak moje słowa i dalej mnie do siebie przytulał, nie odbierając mi idealnego komfortu jego bliskości.

Westchnęłam cicho i przymknęłam na chwilę powieki, rozkoszując się chwilą spokoju.

W głowie mam milion myśli. Przeraża mnie to jak niestabilna jest ansza relacja, jak potrafimy przechodzić ze skrajności w skrajność, od żalu do szczęścia, od skruchy do złości. Nie nadążam za tym.

Nie umiem nad tym zapanować. Mój dzisiejszy nagły wybuch wszystkiego co mi tylko leżało na sercu udowodnił mi tylko, że jednak nie jestem taka dobra z radzeniem sobie z różnymi sytuacjami jak myślałam.

Mam w głowie totalny bałagan.

- Kocham cię, Julie. – powiedział cicho Harry, wyrywając mnie z mojego chwilowego zamyślenia.

A on aż za dobrze wie, jak ten bałagan w jednej chwili wyeliminować.

I tak samo dobrze wie, jak ten sam bałagan powiększony o kolejne myśli zrzucić na mnie ze zdwojoną siłą.

Ale za to też go, cholera, kocham.

- Ja też cię kocham. – odparłam cicho.

*oczami Harry`ego*

- Nie jestem jedyną osobą, która wydziera się na tym cholernym parkingu! – warknąłem rozwścieczony. Od kilkunastu minut wszystko wewnątrz aż mnie boli ze złości i żalu.

Jestem niewyobrażalnie wściekły na Julie.

Jak mogła mi nie powiedzieć o czymś tak ważnym? Jak w ogóle mogła pomyśleć, ze robi dla mnie dobrze?

Nie mieści mi się to w głowie. Co mi po jej cholernych przeprosinach?

Nie zmieni to faktu, że postanowiła sobie przemilczeć to, że mój ojciec leży w szpitalu.

Po prostu nie pojmuję.

Okej, gdyby to była jakaś błahostka, chuj.

Ale to jest ważna sprawa, na litość boską! Ufam jej bezgranicznie, a ona robi mi coś takiego?

Jest dorosła, powinna zdawać sobie sprawę co jest ważne, co może się stać.

A gdyby tak mój ojciec umarł, w tym czasie kiedy Gemma się zbierała żeby mi powiedzieć, a Julie sobie czekała?

Nie chcę nawet kurwa myśleć.

Mało tego, potrzebuję chwili spokoju, skupienia, pozbierania myśli, a przede wszystkim opanowania wszechogarniającej złości i rozczarowania.

A ona nie pomaga, łażąc za mną i w kółko powtarzając to samo. Tylko jeszcze bardziej działa mi na nerwy. I wyciąga stare sprawy, które w porównaniu z wagą tej sytuacji to pieprzone błahostki. Ma do mnie pretensje kiedy to ja jestem tym, który powinien je mieć. I ja mam być kurwa spokojny?

Kurwa wiem, że i tak wybaczę jej wszystko. Prędzej czy później.

Zawsze tak będzie. Zrozumiałbym dlaczego tak zrobiła i jakoś to przetrawił.

Ale na razie jestem najzwyczajniej w świecie wkurwiony i nie myślę.

- Pieprzę to, Harry! – syknęła, podnosząc mi ciśnienie z każdym kolejnym słowem.. – Ale zastanów się, jak ja mam się czuć z tym, że ty masz prawo popełnić milion błędów i ja muszę ci je wybaczać niemalże od razu, ale kiedy to ja coś zrobię, to nie da się do ciebie dotrzeć!

Mimo, że kierowała mną głównie złość i negatywne emocje, nadal jej słuchałem, nie tylko słyszałem. Słuchałem.

I jej słowa, dały mi nieco do myślenia. A właściwie po jej słowach, w mojej głowie pojawiła się myśl : ,,Co? Cholera, naprawdę to może tak wyglądać?”

Może gdyby to były inne okoliczności, zastanowiłbym się nad tym bardzo poważnie i konkretnie, ale dlaczego wszystko postanowiła wyciągać teraz, tworząc mi jeden wielki mętlik w głowie?!

- Boże, twoje podejście do wszystkiego jest takie cholernie pokręcone… - westchnąłem sfrustrowany. Już sam nie wiem, co mam myśleć.

- Cóż, może nie tylko moja miłość jest chujowa. – powiedziała nagle brunetka o wiele spokojniej.

Te słowa sprawiły, że moje serce na moment się zatrzymało, a ja sam zesztywniałem.

Kurwa jego mać.

Nic nie poradzę. Za to chujowe zdanie, które wypowiedziałem, chyba nigdy nie przestanę się czuć winny.

Momentalnie zapragnąłem paść przed nią na kolana błagając, żeby o tym zapomniała na zawsze.

Kurwa, co mi wtedy odpierdoliło…

Spojrzałem na nią szybko. Unikała usilnie mojego wzroku.

Okej, pomijając wszystko i tak jestem pieprzonym dupkiem i nawet Julie raniąc mnie, nie jest w stanie mnie pobić.

- Julie, naprawdę tak nie myślę, przysięgam. – podszedłem do niej od razu, muskając dłonią jej policzek.

- Cokolwiek, Harry. – mruknęła tylko w odpowiedzi, dalej na mnie nie patrząc. I to jest najbardziej chujowe uczucie na świecie.

Kiedy urazisz kogoś do tego stopnia, że ta osoba nawet nie chce spojrzeć ci w oczy.

- Wiesz, że tak nie jest Julie. – powiedziałem cicho. – Powiedziałem to w złości, totalnie bezmyślnie.- zapewniłem ją.

Milczała.

- Julie. –powtórzyłem jej imię, łapiąc lekko za jej podbródek by na mnie popatrzyła.

- Przepraszam, że to powiedziałem. Zależy mi na tobie, jak na nikim innym. Twoje uczucia do mnie, niezależnie czy dobre, czy złe, cholernie się dla mnie liczą. –mówiłem spokojnie, patrząc jej w oczy.

Chcę żeby w końcu naprawdę uwierzyła w moje słowa.

Bo to prawda i ona musi to wiedzieć, być pewną moich uczuć do niej.

Nieważne czy mam ochotę ją zabić i przytulić jednocześnie.

- Julie, kocham Cię. – zapewniłem ją – I nigdy celowo cię nie zranię. Wszystko co robię, robię z myślą o tobie. I jeżeli już, to moja miłość może być chujowa, bo kocham cię jak pojebany, a i tak cię ranię, mimo że cholernie na to nie zasługujesz.

- I cholera – westchnąłem już sam nie wiedząc jak dobierać słowa, co powiedzieć, żebu uwierzyła raz na zawsze – przepraszam, że odczuwasz to tak, że nie obchodzą mnie twoje uczucia. Przepraszam. – powiedziałem szczerze.

- Ja też przepraszam. – odezwała się w końcu słabym głosem. – Za to, że nic ci nie powiedziałam.

Westchnąłem tylko.

Wszystko ci wybaczę, cholerna Julie Blackburn.

- Już dobrze, Julie. –odparłem i przytuliłem ją.

Pieprzona ulga.

- Proszę, Julie, od teraz mówmy sobie szczerze o wszystkim co nas dotyczy, dobrze? – powiedziałem, szczerze tego pragnąc.

- Dobrze. – mruknęła, tuląc się do mnie.

Nic nie poradzę na poczucie winy, które szybko mnie nawiedziło.

Cholerny hipokryta. Oczekuję od niej prawdy, wiedząc, że ja dalej mam przed nią tajemnice?

Brawo.

- Powinniśmy wracać. – powiedziała cicho.

Nie, Julie, nie.

Muszę się nacieszyć tą chwilą względnego spokoju, zanim pójdę się zmierzyć z tym wszystkim. Z chorobą ojca, z dogadaniem się z nim i z mamą. Z Gemmą.

Z użeraniem się z Cody`m. Szukaniem czegoś na niego. Skombinowaniem dla niego tych cholernych narkotyków, bo w tak krótkim czasie nie zdążę nic zrobić, by to zakończyć, mieć na niego haka.

Z dalszym oszukiwaniem Julie.

I z moją jakże miłą pracą na boku, którą przydałoby się w końcu rzucić, bo same z tego problemy.

Trochę, kurwa dużo.

Ale najważniejsze, że Julie może już być spokojna, tylko to się liczy.

Z resztą jakoś się uporam.

Swoją drogą, kiedy w ogóle zdążyła mi zniknąć ta straszna wściekłość?

Nawet nie umiem tego określić, nie wiem.

To popieprzone, jak w jednej chwili wszystko między nami wywraca się do góry nogami, by za chwilę wywrócić się po raz kolejny.

I chyba tą popierzoną różnorodność najbardziej uwielbiam.

- Kocham Cię, Julie. – powiedziałem, odczuwając cholerną potrzebę powiedzenia tego.

- Ja Ciebie też kocham. – odparła cicho, sprawiając, że wszystko przestało być takie przytłaczające. I tak powinno wyglądać pierwsze szczere ,,kocham cię” z jej strony.

*pół godziny później*

- Myślę, że najlepiej będzie jeśli przyjedziecie jutro albo pojutrze, Harry. Tata potrzebuje odpoczynku, a i tak muszą przeprowadzić szereg badań, więc raczej się z nim na dłużej nie spotkasz by porozmawiać. – powiedziała spokojnie Gemma, popijając chyba trzecią już odkąd jesteśmy tutaj, kawę.

- Zostaw to cholerstwo. – mruknąłem i zabrałem jej kubek z kawą. Nie będzie się tyle truła.

- Ej! – zawołała oburzona, ale zignorowałem to, sam wziąłem łyk i jak gdyby nigdy nic, zacząłem mówić.

- Może i masz rację. Zależy mi na dłuższej rozmowie niż tylko przelotne ,,jak się czujesz” między jego snem a badaniami. – westchnąłem. – No i musiałbym załatwić sobie urlop.

- Nie zawracaj sobie tym głowy, Harry. – odezwała się moja matka, niespodziewanie pojawiając się obok nas. Patrzyła na mnie z obojętną miną.

Zignorowałem to.

- Albo zatrzymam się na kilka dni w hotelu gdzieś w mieście. Tylko muszę ustalić co i jak z Julie. – mówiłem dalej do Gemmy, która patrzyła zmieszana to na mnie to na mamę.

- Jej już w ogóle w to nie mieszaj. – westchnęła moja rodzicielka, podnosząc mi ciśnienie.

- Pozwolisz, że zrobię to co uważam za słuszne. – powiedziałem spokojnie.

Usiadła obok mnie i Gemmy przy stoliku w szpitalnej ‘’kawiarni’’. Julie wyszła do łazienki, więc zostaliśmy sami. Do tej pory mama raczej unikała mojego i Julie towarzystwa.

Z Gemmą także wyjaśniłem sobie sprawę tego całego nie mówienia mi o chorobie ojca.

Po dniu pełnym wrażeń, raczej nie mam ochoty na konfrontacje z moją matką.

- Ależ proszę bardzo, tylko że to po prostu bez sensu. – powiedziała spokojnie.

Wyglądała naprawdę marnie. A z tym nadzwyczaj spokojnym, obojętnym tonem, brzmiała jakby wszystko było jej obojętne.

- Mama ma trochę racji, Harry. – odezwała się nieco niepewnie Gem.

Spojrzałem na nią lekko zdziwiony.

Swoją drogą, to dziwne i nieco niezręczne, po tylu latach rozłąki, braku kontaktu, teraz jak gdyby nigdy nic, siedzimy sobie we trójkę i rozmawiamy. Okej, może to nie była taka prawdziwa i normalna rozmowa ale i tak coś niespotykanego w naszym przypadku.

- Masz pracę w Northland, to kawał drogi stąd. Masz swoje życie, dziewczynę i obowiązki. A bez sensu jest to, żebyś był tutaj 24 godziny na dobę bo to nic nie zmieni. Jestem tutaj cały czas, na miejscu. Będę miała z tobą i Julie kontakt. – mówiła Gemma, ja zastanawiałem się nad jej słowami i nad całą tą sytuacją.

- A już na pewno nie pozwolę na to, żebyś ściągał tu za sobą Julie, żeby i ona musiała brać urlop. To naprawdę bez sensu. – dodała.

- Zgadzam się. – mruknęła mama. Odważyłem się na nią spojrzeć. Nie wyglądała już tak, jak w dniu rocznicy ślubu dziadków. Oschła, zdystansowana, wroga.

Teraz wyglądała dość łagodnie, uh, ludzko, jakkolwiek to zabrzmi.

Jak mama jaką pamiętam, tylko bardzo zmęczona i smutna.

Jak mama, która mimo że nidgy nie była nazbyt wylewna w uczuciach, nie nienawidziła mnie. I która nie żądała, żebym się wyprowadził.

- Teraz wracamy do Northland. Pojutrze przyjedziemy, zostaniemy jedną noc. A dalej zobaczymy. Tylko uzgodnię to najpierw z Julie, czy się zgadza, jeśli nie, zrobię to sam. – oznajmiłem i wstałem.

Wziąłem swoją kurtkę z oparcia krzesła, poklepałem Gemmę po ramieniu i wyszedłem bez słowa z kawiarni.

Wychodząc, niemal wpadłem na Julie.

- Gdzie idziesz? – spytała zaskoczona.

- Myślę, że powinniśmy wracać. I tak dzisiaj ani jutro z nim nie porozmawiam, Gemma będzie mnie informować. – powiedziałem.

- Jesteś pewny? – spojrzała na mnie z obawą w spojrzeniu. Martwiła się o mnie, o to jak się z tym wszystkim czuję, to widać.

Miło, że kogoś naprawdę to interesuje.

Złapałem jej dłoń w swoją i spojrzałem jej w oczy.

- Tak. – powiedziałem i uśmiechnąłem się niemrawo.

- Okej. – zgodziła się i ruszyliśmy do wyjścia ze szpitala i w stronę parkingu.

- Harry! – usłyszałem wołanie za plecami. Zaskoczony zobaczyłem idącą szybko w moją stronę mamę.

- Zostawię was samych. – powiedziała cicho Julie, niepewna jak powinna się zachować.

Ja jednakże tylko lekko ścisnąłem jej dłoń, nie wypuszczając jej.

- Nie, Julie, jesteś ze mną. – odparłem. W tym samym momencie mama stanęła przed nami.

Nie mogłem nic odczytać z wyrazu jej twarzy, spojrzenia. Po prostu stała i patrzyła na mnie, oddychając szybo i jakby nie wiedząc od czego zacząć.

Nie musiałem patrzeć na Julie, żeby wiedzieć, że nie wie jak ma się zachować i jak bardzo niezręczna jest dla niej ta sytuacja. Ale ja tylko gładziłem kciukiem jej knykcie i patrzyłem na moją mamę, oczekując tego co ma mi do powiedzenia.

Czego mam się spodziewać? Obelg? Gorzkich słów? Żalów? Przeprosin? Może zaraz po prostu rzuci się w moje ramiona, chcąc wszystko naprawić?

Na co ty kurwa liczysz, Styles…

- Po co to wszystko, Harry? – zapytała w końcu.

Chyba nie myślałem, że mnie przytuli, prawda?

- To, że ja was nie obchodzę nie znaczy, że wy przestaliście mnie obchodzić, mamo. – odparłem bez emocji i lekko ciągnąc Julie za rękę odwróciłem się i odszedłem z ciężkim sercem w stronę samochodu.

Tym razem mnie nie zatrzymywała. Nie wołała. Nie chciała, żebym zaczekał. Nie zaprzeczyła.

- Przykro mi, Harry. – mruknęła cicho Julie, gdy stanęliśmy przy samochodzie. Patrzyła na mnie tymi swoimi pięknymi oczami, wyraźnie zmartwiona.

- Mi też, Julie. – uśmiechnąłem się do niej słabo.

Przytuliła mnie w odpowiedzi i nie ukrywam, to było to, czego potrzebowałem w tej chwili.

Po kolejnym zapewnieniu, że nic mi nie jest i jakoś to przeżyję, wsiedliśmy do auta i ruszyliśmy w drogę powrotną.

Zdecydowanie za dużo emocji jak na jeden dzień. Muszę się zresetować.

*kilka godzin później*

- Masz przejebane z tą rodziną, stary, - westchnął Louis, wypuszczając dym z ust.

Nie, nie był papierosowy.

- Powiedz mi coś czego nie wiem, Lou. – mruknąłem w odpowiedzi.

- A twój związek z Julie i wasze jazdy to już w ogóle niezła faza. – zaśmiał się chłopak.

- Ale za to jaka zajebista. – uśmiechnąłem się mimowolnie i zaciągnąłem się skrętem trzymanym w ręku.

- Okej stary, czaję, że się kochacie i tak dalej, ale na kłótniach co pięć minut nie zajedziecie daleko. Czasami miłość nie wystarcza. – powiedział, patrząc na mnie.

- Pierdolisz, miłość zawsze wystarcza, nieważne jak jest źle. – odparłem zaciągając się po raz kolejny tego wieczora.

Musiałem się odprężyć, odpocząc od tego wszystkiego. A Julie niestety uważała, że pomoże mi rozmowa. I usilnie próbowała ze mną rozmawiać. Okej, doceniam, że chce mi pomóc, ale nie potrzebuję teraz analizy psychologicznej, potrzebuję przemilczenia, wyciszenia.

A jednocześnie nie chcę jej sprawić przykrości kiedy ona chce mi tylko pomóc i mnie wspierać więc po prostu powiedziałem, że Louis mnie potrzebuje.

Styles, ty cholerny kłamco.

- Nie, Hazz. – pokręcił głową Tommo. – Musicie się oboje ogarnąć, musisz zacząć jej mówić o tym całym gównie jakie bierze na siebie razem z tobą w pakiecie, a ona musi zacząć mówić od razu o swoich uczuciach, wkurwieniach, chcicach, smutkach, okresach i tych innych, w czym tam sobie tkwicie. – wzruszył ramionami

Przysięgam, co on pierdoli…

- Tommo, daruj sobie terapie związkowe, jesteś chujowy. – prychnąłem.

- Mów sobie co chcesz, przekonasz się, że miałem rację i jeszcze wrócisz do mnie po radę. – powiedział z przekonaniem.

Jasne.

- Tak w ogóle, zadzwoniłem bo miałem zamiar pogadać o czymś innym, ale nie wiem czy to dobry pomysł biorąc pod uwagę jak wszystko ci się dzisiaj spierdoliło. – spojrzał na mnie.

- Dawaj. – westchnąłem. – Wolę raz ale wszystko.

- Przede wszystkim, chciałem zauważyć, żeś jest popierdolony, jeśli myślisz, że możesz zamienić się znowu w gówniarza i szantażować Cody`ego tą jego niby-laską. –powiedział poważnie. Chociaż nie, w jego ustach niewiele rzecyz brzmi poważnie.

- On może mnie szantażować. – zauważyłem.

- Ale to nie znaczy, że masz komuś grozić, kurwa, Styles! – zawołał Lou, prostując się i jakby trzeźwiejąc nieco z wyciszenia i spowolnienia spowodowanego przez dopiero co wypalonego skręta.

- A co mam twoim zdaniem zrobić? – syknąłem.

- Powiedzieć Julie albo znaleźć jakikolwiek inny sposób, ale nie robienie takich głupot. Tego Julie już by ci nie wybaczyła, choćby nie wiem co. – powiedział pewny swoich racji.

- Bo by się o tym nie dowiedziała. – wzruszyłem ramionami.

- Jak słowo daję Styles, jesteś pojebany. – westchnął zirytowany. – Nie możesz kłamać w nieskończoność, to się wyda! To jest cholernie śliski temat, Cody może polecieć do Julie na skargę, że grozisz jego dziewczynie i wjebać cię z tym czym już ci grozi! Myśl, trochę!

Przetarłem dłońmi twarz. Całe szczęście że narkotyk nadal działał, więc nie czułem aż tak boleśnie rosnącej frustracji.

- Więc i tak jestem w dupie, bo nie mam innych opcji, ani nic na niego, żeby go udupić bo jest czysty. – westchnąłem.

Kiedy to wszystko się skończy?

- Tego, że jest czysty nikt nie powiedział. – zauważył Lou.

- Ale jak do tej pory nic ciekawego nie znalazłeś. – stwierdziłem.

- Bo to nie jest jakiś rzucający się w oczy koleś. To znaczy, wśród dziewczyn- a jakże, ale poza jakimiś plotkami o tym, ze na jakiejś imprezie się zachlał czy naćpał i odpierdalał to nic ciekawego nie ma, w kartotekach też go nie ma. Na razie wiem tyle, że uczy się średnio, sportowcem jest wręcz wybitnym, kilku dilerów z uczelni go kojarzy, że sporadycznie coś kupował, ale niewiele, prawdopodobnie dlatego że kiedyś tam jego najlepszy kumpel i laska z którą Cody kręcił zginęli w wypadku. Wiadomo, trzeba sobie jakoś radzić, a jak inaczej ten szczyl miał sobie poradzić? Spotyka się z tą całą Rylie, która, UWAGA – zaznaczył – jest córką komendanta. Także tym bardziej jest nie do ruszenia. A już na pewno przeze mnie, nie mogę aż tak narażać swojej pracy. – zastrzegł.

- Kapuję. – westchnąłem. – Dobra, szukaj dalej, na razie muszę próbować grać na zwłokę.

- To znaczy? – spojrzał na mnie.

- Nie wkurwiać go za bardzo i załatwić mu towar. - odparłem.

- Nie mów, że podpierdalasz Danielowi towar dla tego gówniarza. – spojrzał na mnie niedowierzając.

- Nie! – zaprzeczyłem szybko. – Sam kupię u kogoś porządniejszego i mu dam. Daniel może dostawać jakieś lewe prochy, nie będę ryzykować że dupkowi coś się stanie i ja temu będę winny. Tego to już na pewno Julie mi nie wybaczy. – westchnąłem.

- Chujowo, ale masz rację. – przyznał. – Ale skończyłeś już z Danielem? – spojrzał na mnei uważnie.

- Zbieram się do tego, żeby się z tego jakoś wykręcić. – przetarłem twarz dłońmi. Wszystko zaczęło puszczać i zaczynałem odczuwać potężne zmęczenie.

- Kurwa, Harry, musisz to zrobić jak najszybciej. – powiedział poważnie.

- Wiem. – westchnąłem.

__________________________________________________

Pojebane, nie? xd

No, także tak ogółem to jestem, żyję ( jak narazie) i nie mam się dobrze.

Rozdział dodaję, wybaczcie błędy, czy jakieś braki logiki, spójności, cokolwiek, po prostu wybaczcie.

Jest 00:26 i nie marzę o niczym innym niż o śnie, a chcę w końcu Wam dodać i nie mam siły bawić się w sprawdzanie.

CO DO NEXTA

totalnie nic nie obiecuję bo to co akutualnie się dzieje to jest totalny, ekhm, rozpierdol emocjonalny, fizyczny, psychiczny...

Od trzech tygodni chodzę wpół żywa i nie zanosi się na zmiany, więc zrozumcie.

Lepszy argument?

Hm, nie polecam pobytu w szkole 6 dni w tygodniu z czego 3/4 tego czasu po 9 godzin dziennie, tonę stresu, płaczu i takich takim innych " uczeń starter pack" elementów.

+ mam w tym roku ezgaminy zawodowe ( technikum nie pozdrawia) i muszę spiąc dupsko bo jest źle.

ten uczuć, kiedy nawet na pójście na groby rodziny 1 listopada nie masz czasu :')

ABSURD, KURWA.

(pardon za brutalnie słownictwo w tej notce, ale cóż, frustracja level hard)

Jednakże nie zawieszam ff gdyż iż, potrzebuję pisania aka lekarstwa na moją zszarganą duszę ( ma na imię Esther, I mean, ta moja dusza) (NIE PYTAJCIE, MÓWIŁAM, ŻE ŹLE ZE MNĄ+ AGNES RYJE BANIĘ ALE I TAK JĄ KOCHAM ♥) i jak na złość kiedy czasu brak,a wręcz na minusie to pomysłów i chęci w cholerę ._.