13. Sweater Weather

*oczami Dylana*
-Poczekaj chwilę Julce… - mruknąłem ostrożnie puszczając talię brunetki bojąc się, że gdy tylko ją puszczę, ta się wywali.
Ale o dziwo stała, nawet się nie chwiała. Tylko dobry nastrój jej nie odpuszczał.
-Zimno tu! – jęknęła, ale zaraz się roześmiała. Staliśmy przed jej domem, a ja uparcie szukałem kluczyków do jej domu w jej torebce. Taka niepozorna, malutka, a nawet w takiej za chuja nie można nic znaleźć.
- 'Cause it's too coooooooold
For you here and now
So let me hoooooooooold
Both your hands in the holes of my sweater !* – zaczęła nagle śpiewać i tańczyć.
Popatrzyłem na nią I wybuchnąłem śmiechem. Nie wierzę.
-Jesteś pewna, że wzięłaś w ogóle te klucze?
- She knows what I think about
And what I think about
One love, two mouths!*
Czyli się dowiedziałem. Tak w ogóle, czy ona śpiewała od tyłu?...
Nieważne.
SĄ!
Wręcz z uwielbieniem przekręciłem klucze w zamku.
Objąłem Julie w pasie.
-Wchodzimy mała. – mruknąłem lekko ją popychając do środka.
-No shirt, no blouse
Just us, you find out
Nothing that I wouldn't wanna tell you about, no ! – śpiewała dalej.
Westchnąłem tylko i zamknąłem za nami drzwi.  Julie uwiesiła na mnie.
Przez chwilę miałem wrażenie, że zasnęła z głową na mojej klatce piersiowej.
-Jesteś wygodny Dyluś. – mruknęła pod nosem.
-To, ze się nawaliłaś nie uprawnia Cię do używania tej ksywki, Shawty. – powiedziałem celowo używając jej własnej ksywki, której tak nie lubi.
-Pierdol się. – jęknęła i uderzyła pięścią w moją klatkę piersiowej, do której była przytulona.
Jej uderzenie w rzeczywistości wyglądało tak, że po prostu niedbale opuściła dłoń zwiniętą w pięść na moje ciało. Zachichotałem tylko i zacząłem się przemieszczać w stronę jej sypialni.
-Potańczymy? – mruknęła.
-Blackburn, ty już się dzisiaj natańczyłaś. – parsknąłem otwierając drzwi jej sypialni.
-Będziemy się pieprzyć? – zapytała nagle.
CO?
Aż stanąłem w miejscu. Rozkojarzona rzuciła okiem na łóżko i na mnie.
Ta to ma pomysły.
-Nie, nie będziemy się pieprzyć. – mruknąłem sadzając ją na łóżku.
-Czemu?
UH.
-Bo jesteś nawalona, Julce. – parsknąłem i usiadłem za nią.  Rozsunąłem powoli jej sukienkę.
-To po co mnie rozbierasz?
DZIEWCZYNO.

-Żebyś mogła do jutra wytrzeźwieć. – zaśmiałem się. Wniosek? Pijana Julie to najlepsza Julie.
-Czyli nie będziemy się pieprzyć? – była kompletnie nawalona.  Ledwo kontaktowała.
-Pomyślimy jak będziesz trzeźwa, Shawty. – zachichotałem podając jej koszulkę.
Jest niemożliwa.
-Nie mów tak na mnie. – skrzywiła się jak małe dziecko.
Wstała chwiejąc się nieco i zsunęła z siebie sukienkę. Cholera. Tak samo bardzo jak nie chciałem tego robić, tak szybko się odwróciłem, żeby na nią nie patrzeć.
I tak by nie pamiętała. Kurwa mać.
-Już. – usłyszałem jej głos.
Odwróciłem się do niej. Miała na sobie koszulkę i spodenki.
-No dobra, to  teraz do łóżka i trzeźwiejemy. – odetchnąłem.
-Ale mieliśmy tańczyć… - zaprotestowała marudnie.
-Potańczymy innym razem. – przewróciłem oczami. No jak dziecko.
Julie ku mojej uldze z nieszczęśliwą miną położyła się do łóżka.
Odetchnąłem i podszedłem do niej, przykrywając ją.
-Dobranoc Julce. – mruknąłem.
-Cześć. – jęknęła wtulając się w pościel.
-Widzimy się za jakiś czas mała. – dodałem szeptem, musnąłem ustami jej czoło i wyszedłem z pokoju.
Na dole włączyłem telewizor i przygotowałem sobie kanapę. Spojrzałem na zegarek. Zostało mi równe 5 godzin snu i muszę wracać do Heatherfield.


*tydzień później*
Obudził mnie uporczywy dźwięk mojego telefonu.
Jeny, kto normalny dzwoni w środku nocy? Zrezygnowana odkopałam się spod kołdry. Rzut oka na zegarek. Hm, 12:53, ładna mi noc. Sięgnęłam po telefon. Z ekranu patrzyła na mnie uśmiechnięta twarz Lucy.
-Halo? – rzuciłam do telefonu.
-Hej, Julce! – jej wesoły głos sprawił, ze mimowolnie się uśmiechnęłam. Nie dało się inaczej.
-Cześć Lu.
-Słuchaj, miałyśmy się dzisiaj o 14 spotkać w kawiarni, ale chyba nie dam rady. Może mogłabyś zamiast tego wpaść do mnie koło 15? Bo mam ważną sprawę do Ciebie.
-Pewnie, nie ma sprawy. – odpowiedziałam.
-Super, dzięki J. To pa. – rzuciła wesoło.
-No pa. – odpowiedziałam w ten sam sposób. Rzuciłam krótkie spojrzenie w lustro.
15. Do tego czasu zdążę się doprowadzić do stanu godnego ludzkiego oka.
*jakiś czas później*
Szłam do domu Lucy. Zdążyłam poznać Niall`a. Właściwie, to dzień po kolacji ze Styles`em. Widziałam się z Lucy i tak wyszło. Całkiem spoko chłopak. A Lucy jest z nim szczęśliwa, aż miło popatrzeć.
Harry od czasu ostatniego spotkania wysłał sms`a. Co u mnie. Nie odpisałam. Czemu? Dobre pytanie.
Ale zamiast przejmować się Styles`em skupiłam się na Lucy. Tak. I na Vicki. Dogadywałyśmy się razem. Mogę śmiało powiedzieć, że mam dwie wspaniałe przyjaciółki.
W życiu nie spodziewałam się, że ktokolwiek z nazwiskiem Levine stanie mi się tak bliski w tak krótkim czasie.

Właściwie do pełni szczęścia brakowało mi tylko fajnej pracy. Eh.
Zadzwoniłam do drzwi Lucy. Po kilku sekundach w drzwiach stała już uśmiechnięta brunetka.
-Hej Julce. – rzuciła wesoło i przywitała się ze mną buziakiem w policzek.
-Cześć Lu. – odpowiedziałam i weszłyśmy w głąb domu.
-Wybacz, że tak namieszałam ale w zamian za to zostajesz u nas na obiad. – powiedziała wesoło.
-Lucy, przecież nie ma sprawy.- zaśmiałam się.
-To nie jest zwykły obiad J. –powiedziała z uśmiechem.- A ty też musisz na nim być.
-Muszę?
-Zdecydowanie. Ale mam jeszcze jedną bardzo ważną sprawę.
-No właśnie, o tym miałyśmy pogadać. Mów co jest. –usadowiłam się na sofie.
-No bo… Właściwie to jest pytanie moje i Niall`a… - mruknęła i przygryzła lekko wargę nie przestając się uśmiechać.
-No jedziesz mała. – zaśmiałam się. Zawtórowała mi.
-Będziesz moim świadkiem na ślubie? – zapytała podekscytowanym głosem. Co?
ŁOOO.

Fakt, zakomunikowała mi jakiś czas temu, że mam się pojawić obowiązkowo na ślubie i weselu no ale… świadek. JEJ.
-Jejku Lu, pewnie, że tak! – wręcz pisnęłam. Wspierać w ten sposób Lucy w takim ważnym dniu to świetna sprawa. Zdecydowanie jeszcze bardziej cieszyłam się tym ślubem!
-KOCHAM CIĘ JULCE! – wykrzyknęła Lucy i rzuciła mi się na szyję. Kochana wariatka. Zachowywałam się jak ona. Zaczęłyśmy się śmiać i jarać jak jakieś idiotki, ale i tak czułam się świetnie. Bycie świadkiem na ślubie przyjaciółki to fantastyczna rzecz.
-Ej, czy ja będę musiała mieć jakąś fioletową albo różową kieckę jak w tych wszystkich komediach romantycznych? – zmarszczyłam brwi. Lucy się roześmiała.
-Ty w różowej kiecce? – zapytała poważniejąc. Chwila ciszy. I znowu zaczęłyśmy się śmiać.
Tak, jesteśmy dziwne. Ale kochałam tą dziewczynę. Czułam się jakby była moją siostrą, o której zawsze marzyłam. Nie to, żeby coś, kocham mojego braciszka, ale siostra… A dzięki Vic i Lucy czułam się jakbym miała dwie wspaniałe siostry.
-Ej Lu, mówiłaś coś o tym obiedzie tak w ogóle. – przypomniałam sobie.
-O ja pieprzę! – mruknęła i pognała do kuchni. Pokręciłam z rozbawieniem głową. Wiedziałam.
-TAK! ZDĄŻYŁAM ! – usłyszałam jej wesoły krzyk z kuchni.
-Mówiłam CI już, że Cię kocham? – zapytała.
Roześmiałam się.
-No coś tam słyszałam. – wstałam i ruszyłam z bananem na twarzy do kuchni.
-Uratowałaś obiad, so proud of you. – zaśmiała się.
-A co to za ważny obiad tak w ogóle? Bo wiesz, jesteście z Niall`em uroczy, ale obiad w towarzystwie was miziających się to dość ryzykowny pomysł. –uśmiechnęłam się wymownie.
Wywróciła oczami.
-Luz, to będzie typowo rodzinny obiad. – puściła mi oczko. Rodzinny?
-No nie pierdol że mam jeść obiad z rodzicami Niall`a. – musiałam mieć dobrą minę, bo Lucy się roześmiała.
-Miałam na myśli nieco inną rodzinę. – powiedziała z uśmiechem. Hm?
-Oj no nie patrz tak na mnie, tylko rusz tyłek i mi pomóż. – zaśmiała się.
Aaa walić to.
-Dobra, co mam robić?
-W szafce po prawo są talerze, niżej są sztućce. I z tym do jadalni Blackburn! – rzuciła z głupawym uśmieszkiem.
-Się robi Levine! – rzuciłam ochoczo i po kilku minutach wszystko było rozłożone na stole. Nagle usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi wejściowych.
-Cześć ! –Wesoły głos Lucy.
-Siemankoo! – usłyszałam znajomy krzyk. Znajomy. Ale kto normalny drze się tak na cały dom?
Do jadalni wparował… Tomlinson. Ah, czyli nie myliłam się, nikt normalny.
-O, hej Shawty. – rzucił wesoło. Przywitałam się z nim krótkim uściskiem.
-Niall! Zgodziła się! – Usłyszałam wesoły głos Lucy.
Za chwilę w pokoju pojawili się właśnie oni.
-No to super. – blondyn uśmiechnął się szeroko. –Cześć świadkowo. –uśmiechnął się szerzej i przywitał się ze mną.
-Hej panie młody. – odpowiedziałam w ten sam sposób.
-O cześć Julie! – W progu pojawił się znany mi George, Liam i Zayn ze swoją Perrie. O kurka. Zaraz. Niall, George, Louis, Liam, Zayn… HARRY?
Jak na zawołanie w pokoju pojawił się nie kto inny jak Styles. Na mój widok uśmiechnął się w ten swój wkurwiający sposób.
-Cześć Shawty. – podszedł do mnie. Położył dłoń na moim biodrze i przycisnął wargi do mojego policzka.
-Cześć… - mruknęłam w odpowiedzi, odsuwając się nieco.
-Coś nas ominęło? – zapytał Zayn obejmując w pasie Peez, z którą zdążyłam przywitać się buziakiem w policzek.
-Julce zgodziła się być moim świadkiem! – powiedziała uśmiechnięta Lucy. Odwzajemniłam ten uśmiech.
-Czyli rodzina się powiększa. – zaśmiał się Lou.
Po kilkunastu minutach rozmów zasiedliśmy w końcu do stołu.
No nie powiem, sporo nas  było. W sumie brakowało tylko El, dziewczyny Lou i Vic.
Przez cały obiad czułam na sobie palący wzrok Styles`a. Starałam się w ogóle nie patrzeć nawet w jego stronę, żeby nie złapać kontaktu wzrokowego. Czemu nie mogłam po prostu odpisać wtedy na tego głupiego smsa? Przynajmniej teraz mogłabym w spokoju cokolwiek przełknąć. Miałam wrażenie że zaraz się udławię.
Gdy po obiedzie trzeba było to ogarnąć, od razu z ulgą zgłosiłam się na ochotnika, żeby pomóc Lucy.
Wręcz na skrzydłach leciałam z talerzami do kuchni. Uff.
Zajęłam się wkładaniem naczyń do zmywarki. Z jadalni cały czas dochodziły do mnie śmiechy i wesołe głosy reszty towarzystwa, przez co uśmiechałam się sama do siebie.
-Miło mi, że będziesz mi towarzyszyć na ślubie naszych zakochanych Shawty. – Szklanka, którą trzymałam w dłoniach, wyślizgnęła mi się z rąk.
Nie usłyszałam spodziewanego dźwięku tłuczonego szkła.
Odwróciłam się gwałtownie. To Harry stał tuż za mną. Teraz miał w rękach ową szklankę.
-Oj Julie, Julie. –pokręcił głową uśmiechając się pod nosem.
Ożeszkurwajapierdole. Się wpakowałam.
-Skąd pomysł, że mam Ci towarzyszyć? – oprzytomniałam.
-Jesteś świadkiem na ślubie Niall`a i Lucy. Ja też  jestem świadkiem. – powiedział unosząc przy tym zadziornie kącik ust do góry. Ja pierdole. Serio? Zabiję Lucy za to, w co mnie pakuje. Fakt, w rozmowach z Lu, zawsze unikałam tematu Styles`a więc nic nie wiedziała. O kolacji, smsie… Kurdeee.
-Jaki… miły zbieg okoliczności. – wysiliłam się na sarkastyczny komentarz.
-Bardzo miły. – odparł.- I Shawty, pamiętaj, jeśli ktoś grzecznie pisze do Ciebie smsa, to wypadałoby odpisać. – mrugnął do mnie  i wyszedł pewnym krokiem z kuchni.
No dobra.
Gdzie jest do cholery Lucy?!
______________________________________________________
*Julie śpiewa ,,Sweater Weather" The Neighbourhood
takie tam moje osobiste uzależnienia xd

 Cześć Pysie :3

Jak obiecałam, tutaj dowiecie się dokładnie jak wyglądały przygotowania do ślubu, sam ślub i wesele.

Jejku, czytając Wasze komentarze pod notką końcową na LTM beczałam jak idiotka.

NAPRWDĘ CHOLERA JASNA KOCHAM WAS TAK BARDZO <3

Szczerze, tak sobie pomyślałam, ze nie nadawałabym się na jakąś gwiazde, np. piosenkarkę or something bo to moi ewentualni fani musieliby dla mnie robić M&G a nie ja dla nich XD 

Jestem dziwna, ale max się do Was przywiązałam :3

Dobra, bo się rozkleję znowu ._.

Z You`re The Reason wystartujemy tak myślę, za tydzień, ewentualnie jakieś dwa. 

Kto czeka? :D

Wpadajcie : Julie i Dylan

      MA KTOŚ OCHOTĘ PROWADZIĆ KONTO HAZZY NA TT?

piszcie śmiało, to nic strasznego :D
CHCESZ BYĆ INFORMOWANA? ZOSTAW USER NA TT, BLOGA, ASKA, CO CHESZ :)

KOCHAM WAS <3